Mark Forster un ik
Plattdeutsche Kurzgeschichte von Laura Kahn aus Uckerfelde. Sie ist eine der Preisträgerinnen beim 15.Jugendliteraturwettbewerb der Uckermark in der niederdeutschen Sparte.
Ik wull groad los tum Football, as Mudder reep: ,,Justin, Telefon! Doar will eener wat van di!“ Ik wunner mi noch, wer mi up dat Festnetz spräken will, awer wat sall’t. Mi würr sogoar Bang. Is wat passeert? Doarüm zittert mi Stimm ook een bäten: ,,Hallo!“ ,,Bist du Justin?“, fröcht doar een Mann. ,,Joar, dat bün ik.“ Mi keem dat allst komisch voer. Wer will doar mit mi vertellen? Süll ik leewer noafroagen? ,,Ich bin Mark Forster und…“
,,Joa, joa!“, mütt ik em unnerbräken. ,,Un ik bün de Kaisar van China.“ Mien Mudder lacht hinnen in d‘ Stuuv. De Kerl am annern End lacht ook, awer he vertellt ook wiera. De Stimm kümmt mi langsoam bekannt voer. So as harr ik se all oft hört. De Stimm secht: ,,Hier ist deine Einladung für die Blind Auditions bei The Voice Kids.“ ,,Dunnerlüchtig!“ Wat secht he? Is dat to foaten? Is dat womoeglich toatsächlich Mark Forster? Ik heff keen Wort nich rutkreegen. Dat kann doch allst nich woahr sünd. Un allst dörch de doemlich Wett mit mienen besten Fründ. As dat Telefonat to Enn weer uni k mi werra een bäten erholt harr, keem de nächst Schreck.Ik kann nich een, oewerhaupt keen eenzig Text van keen eenzig Lied orrer womoeglich coolen Song ganzen goar utwennig. Un Singen? Singen kann ik all goar nich. Wat moak ik man bloot? Doar helpt bloot: ,,Allst up sich tokommen loaten.“ Mi blifft joa ook goar nüscht annert oewrich. Noa een Wiel heff ik mi een Song rutsökt, denn Text lert un so good as ik äben kann em to singen.
De Tied vergüng as dull uni k stünn up de groote Bühn. Doarvoer luarten so väl Lüüt. De künnen een ganzet Footballstadion vull moaken. Ik füng an to schweeten un mi würr Angst un Bang. Mien Been warn week. Ik dacht bi mi, dat ik glieck umküppen doo. Kort müsst ik ook an mien Fründ un de verlorn Wett denken. Wat foer een doemlich Sach, ook wenn de so lütt is. Ik kiek mien Mudder an. Se steiht an denn Bühnenrand un winkt mi to. Doarnäben Thore Schölermann. He grient mi to. Van sien Lippen läs ik ,,Toi, Toi, Toi!“ aff. Mi güng mien Noars up Grundies, mütt ik ees so krass seggen. Ik füng an to singen. Anfangs veer de Angst noch doar, awer all ball keem Spoaß doarto. Ik föhl mi immer besser. Ik heff Spoaß doarn. Joa, so is’t woll. Dat mökt mi een richtig groote Freud. All de Lüüt seh ik goar nich mehr hinner de Schienwerfer. Ik heff mien Oagen to. De Song keem ganz eenfach un leicht ut mi rut. An d‘ Enn moak ik de Oagen werra up uns eh, dat sich alltosamm- all Coaches ümdreht hemm. De Lüüt klatschen un jubeln.
,,Wer büst du denn?“, fröcht Stefanie Kloß. Joa, Stefanie van Silvermond. ,,Ik, ik b- bün Justin.“ ,,Wie kamst du zu The Voice Kids?“, bohrt se wiera. Doar heff ok van de Wett vertellt un dat ik se verlorn heff un nu hier stoah. All amüsierten sich doaroewer, awer ik müsst mi nu entscheiden in wecker Team ik mücht. ,,Ik glöw, ik goah to…to…“
,,Justin! Justin upstoahn!“, bölkt mi Mudder van unnen. Dat weer allst bloot een Droom! In mien Droom künn ik wunnerboar singn. Wat foer een grooter Droom! Ik heff mi de nächst Casting- Tieden googelt un wat man allst koen mütt. Mien grooter Droom weer mi to schön.
Awer een ‘t is kloar- ganz kloar: wetten doo ik nich!